| صبا! به لطف بگو آن غزال رعنا را | که سر به کوه و بیابان، تو داده‌ای ما را | |
| شِکَرفروش، که عمرش دراز باد، چرا | تفقدی نکند طوطی شکرخوا را؟ | |
| غرور حُسن اجازت مگر نداد ای گل | که پرسشی نکنی عَندلیب شیدا را | |
| به حسن خُلق توان کرد صیدِ اهل نظر | به دام و دانه نگیرند مرغ دانا را | |
| ندانم از چه سبب رنگ آشنایی نیست | سَهی‌قدانِ سیه‌چشمِ مه‌سیما را | |
| چو با حبیب نشینی و باده پیمایی | به یاد آر حریفانِ باده‌پیما را | |
| جز این قدر نتوان گفت در جمال تو عیب | که وضع مهر و وفا نیست روی زیبا را | |
| در آسمان نه عجب گر به گفته‌ی حافظ | سرودِ زُهره به رقص آورد مسیحا را |
| میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت | خوش خرامان شو که پیش قد رعنا میرمت | |
| گفته بودی کی بمیری پیش من تعجیل چیست | خوش تقاضا می‌کنی پیش تقاضا میرمت | |
| عاشق و مخمور و مهجورم بت ساقی کجاست | گو که بخرامد که پیش سروبالا میرمت | |
| آن که عمری شد که تا بیمارم از سودای او | گو نگاهی کن که پیش چشم شهلا میرمت | |
| گفته لعل لبم هم درد بخشد هم دوا | گاه پیش درد و گه پیش مداوا میرمت | |
| خوش خرامان می‌روی چشم بد از روی تو دور | دارم اندر سر خیال آن که در پا میرمت | |
| گر چه جای حافظ اندر خلوت وصل تو نیست | ای همه جای تو خوش پیش همه جا میرمت |
دیوان شمس/درآ تا خرقه قالب دراندازم همین ساعت |
